Il termine neoprog è utilizzato principalmente per la
musica di band come IQ, Pendragon, Marillion
e Pallas, che hanno creato un nuovo movimento all’inizio degli anni ottanta
in quel momento in cui la scena prog rock era un po’ esagerata.
Tuttavia, nel 2020 ci sono anche gruppi che fanno parte
di questo genere e sicuramente non provengono
solo dal Regno Unito. Questo e’ il caso
della formazione italiana The Ikan Method con il loro
album di debutto Blue Sun chiaramente dello stesso
stile musicale come quello dei nomi sopra menzionati.
Nove canzoni con un
tempo totale di quasi un’ora
i sei signori ci regalano un gustoso pasto prog
dove gli ingredienti non si discostano
da quelli dei loro equivalenti nel Regno Unito. Belle
parti di chitarra melodica, bei tappeti di tastiera,
una sezione ritmica leggermente giocosa ma solida
e un cantante che ha la giusta dose di emozione
nei suoi contributi vocali …
beh, non vinci il premio per l’originalità.
Nonostante ciò, The Ikan Method e’ un album piacevole.
Leader della band Luca Grosso
(batteria, tastiere) è l’autore di tutte le
composizioni, che sono ben amalgamate.
C’è abbastanza varietà, perché troviamo pezzi veloci,
midtempo e pezzi lenti. I musicisti sono bravi,
soprattutto il chitarrista
Marcello Chiaraluce ruba la scena con il
un meraviglioso assolo dopo l’altro, nonostante anche lui
alcune volte abbia qualche sbavatura.
Il cantante Davide Garbarino assomiglia a Stu Nicholson (Galahad) ed
è presente in circa la metà delle canzoni – non è un valore anomalo, ma fa
bene il suo lavoro.
Se ti piace il neoprog
e in particolare IQ, Marillion, Galahad
e Clepsydra, consiglio di provare ad ascoltare Blue Sun
su Bandcamp o Spotify. Ne
sarai piacevolmente sorpreso.
Rob Hanemaaijer
De term neoprog wordt vooral gebruikt voor de
muziek van bands als IQ, Pendragon, Marillion
en Pallas die begin jaren tachtig een nieuwe
lichting vormden binnen de op dat moment
toch enigszins uitgebloeide progrockscene.
Ook anno 2020 zijn er echter groepen die in
dit stijlgebied bivakkeren en ze komen zeker
niet alleen uit het Verenigd Koninkrijk. Zo zit
de Italiaanse formatie The Ikan Method op het
debuutalbum Blue Sun duidelijk in hetzelfde
muzikale straatje als de hierboven genoemde
namen. Gedurende negen nummers met een
totale tijdsuur van bijna een uur schotelen
de zes heren ons een smakelijke progmaaltijd
voor waarin de ingredienten niet afwijken
van die van hun Britse equivalenten. Fijn
melodieus gitaarspel, heerlijke toetsentapijtjes,
een licht speelse maar degelijke ritmesectie
en een zanger die de juiste dosis emotie
in zijn vocale bijdragen weet te stoppen…
tja, de originaliteitsprijs win je er niet mee.
Desondanks heeft The Ikan Method toch een
fijn plaatje gemaakt. Bandleider Luca Grosso
(drums, toetsen) is verardwoordelijk voor alle
composities, en die steken gewoon lekker in
elkaar. Er is voldoende afwisseling, want we
horen zowel slepend werk als midtempo en
vlotte stukken. Met de instrumentbeheersing
zit het eveneens wel snor; vooral gitarist
Marcello Chiaraluce steelt de show met de
ene na de andere heerlijke solo, hoewel hij ook
een paar keer op het randje van onzuiverheid
zit. Alleen vocalist Davide Garbarino die een
beetje klinkt als Stu Nicholson (Galahad) en
in ongeveer de helft van de nummers mag
opdraven – is geen uitschieter, maar hij doet
zijn werk naar behoren. Hou je van neoprog
en dan met name van IQ, Marillion, Galahad
en Clepsydra, dan adviseer ik Blue Sun eens te
gaan beluisteren op Bandcamp of Spotify. Wie
weet word je blij verrast.
Rob Hanemaaijer